Schoolplein

Als je het plein op komt voel je het aan alles. Je dochters gaan hun gang en dan herken je de afweging. Die of die? Daar of daar? De groepjes op het schoolplein. Het is net als vroeger.

Je hebt het ''ik-ben-vandaag-vrij- groepje, de ''schiet-op-schiet-op-groep'', de hippe-club, de mama-groep, de bakfietsen-club, en zo nog een heel eskadron aan ouders. Vanaf mijn bankje (ik ben een bankje-ouder) is het heerlijk om te zien. Nu denk ik niet in hokjes, maar mijn oudste vertelde het me. Zonder blikken of blozen, '' Mam, jij bent niet een hippe mama.'' Dat had ze gezien,  terwijl zij op mij stond te wachten, omdat ik haar niet kon vinden door de drukte bij de bankjes.
''Dat zie je gewoon'', zei ze op mijn vraag wat HIP dan is.

Sinds die tijd zie ik ze ook. De groepjes. En nog veel mooier ik zie ook dat andere ouders het zien. De eerste weken op school zie ik ze zoeken, ''de nieuw-op-het-plein-ouders.'' Die of die? Daar of daar? Het is net als vroeger.

Op mijn bankje is nog genoeg plek en zit ik daar niet....dan ben ik die dag een ''zandbak-moeder''.
Je bent welkom. Join the club!

Tot in de bomen

Ken je het nog?

van hoger dan hoog

verder dan de bomen

naar boven die benen

bijna op de kop

schrik in je buik 

het slappe touw

stoppen met je tenen

zand in je schoen

opnieuw beslissen

overdoen

Voorbereid

Enige tijd geleden heb ik 'm ontdekt. Helemaal zelf. Zonder link of voorgesteld bericht. Ik was  er helemaal blij mee. Zo leuk en origineel. Helemaal geknipt om mijn overvolle hoofd een flinke over-load te geven. Pinterest!
Nou ja, het bleek toch niet de meest originele vondst. De reacties varieerden van ''haha, komt zij nog eens aan'' tot ''ken je die niet?" En heel af en toe, maar dan ook heeeel af en toe vroeg iemand me waar ik het over had.
Maar goed, origineel is het niet, wel leuk.

Ik heb inmiddels een mood-board waar menig verzamelaar U tegen zegt. Ik PIN-it!, ik plak, ik kijk af, ik deel, ik verwonder. Heerlijk! Wat ik er mee doen? Nou voornamelijk verzamelen. Ik voel me na een uurtje super creatief en origineel. ''Dat is handig!'' en  ''..dat ga ik doen!'' komen dan ook met regelmaat mijn mond uit. Maar ja, dat is het nou net. Met dat verzamelen staat het nog niet kant-en-klaar in huis.

En toch blijft het favoriet. Ik ben in ieder geval voorbereid op tenminste 17 kinderfeestjes, 7 kerstdiners, 5 paasbrunches, een daktuin a la het Engelse werk en ....Recycle Nederland here I come!
Voorbereiding is het halve werk. Toch?

Liefs, Vanessa


 

Aangeb. zgan. tijdschriften, teab.

Ik leg ze iedere keer weer netjes op de stapel...de bladen bedoel ik. Die bladen waar ik op geabonneerd ben, maar die ongelezen en veelal in het plastic rechtstreeks op de plank belanden. Prachtige moeders met kinderen op de voorkant, volledig gestyld naar de laaste mode. Pakkende slogans in felle en grote letters. Die ik dan ook onmiddelijk herken, maar alweer vergeten ben op het moment dat ik de plank bereikt heb. Ik weet het, ik had ze allang moeten opzeggen die abonnementen.

Als ik dan tijd heb om ze te lezen dan begin ik zoals de trouwe lezers in het tijdschrift ook beschrijven met het zetten van de thee, het zoeken van een comfortabele plek en iets lekkers erbij.  En dan gebeurd er niets. Na het eerste artikel bedenk ik me dat de was nog in de machine zit, dat die chocolade echt niet goed voor me is, ik toch echt de kleine hoor enzovoort enzovoort. En dan begint de wrevel op te komen. ''Kom op zeg, ik kan toch wel tijd voor mezelf maken, lekker rustig genieten...'' En stoicijns lees ik verder. Al snel erger ik me aan de toon van de artikelen, de overdrevenheid, het idealistische plaatje, de te zoete kinderen. Ik stop eigenlijk altijd bij de pagina waarop staat geschreven wat je echt eens zou moeten doen..
Dan staat er keurig een beschrijving van een prachtig boek, van een o zo ijverige schrijfster met veelste veel bladzijden, die je echt  moet lezen als je tijd voor je zelf hebt, aldus het onderschrift
Amehoela! Ik kan amper zo'n tijdschrift uitkrijgen, laat staan een boek van weet-ik-veel-hoeveel-pagina's....
Thee op, chocolade op en dan eindigt het blad weer op de plank.

Ik bewaar ze toch die bladen, wie weet lukt het me op vakantie. En anders geef ik ze aan de camping-buurvrouw. Dan kan zij ze lekker lezen en komen ze toch nog goed terecht.
Dan pas ik wel even op haar kids.



Liefs Vanessa