Aangeb. zgan. tijdschriften, teab.

Ik leg ze iedere keer weer netjes op de stapel...de bladen bedoel ik. Die bladen waar ik op geabonneerd ben, maar die ongelezen en veelal in het plastic rechtstreeks op de plank belanden. Prachtige moeders met kinderen op de voorkant, volledig gestyld naar de laaste mode. Pakkende slogans in felle en grote letters. Die ik dan ook onmiddelijk herken, maar alweer vergeten ben op het moment dat ik de plank bereikt heb. Ik weet het, ik had ze allang moeten opzeggen die abonnementen.

Als ik dan tijd heb om ze te lezen dan begin ik zoals de trouwe lezers in het tijdschrift ook beschrijven met het zetten van de thee, het zoeken van een comfortabele plek en iets lekkers erbij.  En dan gebeurd er niets. Na het eerste artikel bedenk ik me dat de was nog in de machine zit, dat die chocolade echt niet goed voor me is, ik toch echt de kleine hoor enzovoort enzovoort. En dan begint de wrevel op te komen. ''Kom op zeg, ik kan toch wel tijd voor mezelf maken, lekker rustig genieten...'' En stoicijns lees ik verder. Al snel erger ik me aan de toon van de artikelen, de overdrevenheid, het idealistische plaatje, de te zoete kinderen. Ik stop eigenlijk altijd bij de pagina waarop staat geschreven wat je echt eens zou moeten doen..
Dan staat er keurig een beschrijving van een prachtig boek, van een o zo ijverige schrijfster met veelste veel bladzijden, die je echt  moet lezen als je tijd voor je zelf hebt, aldus het onderschrift
Amehoela! Ik kan amper zo'n tijdschrift uitkrijgen, laat staan een boek van weet-ik-veel-hoeveel-pagina's....
Thee op, chocolade op en dan eindigt het blad weer op de plank.

Ik bewaar ze toch die bladen, wie weet lukt het me op vakantie. En anders geef ik ze aan de camping-buurvrouw. Dan kan zij ze lekker lezen en komen ze toch nog goed terecht.
Dan pas ik wel even op haar kids.



Liefs Vanessa